„Słyszałeś za ile pieniędzy poszedł ten Pogba?” – spytała mnie moja babcia, gdy przyjechałem w odwiedziny. Mimo, że na piłce kompletnie się nie zna, o tym transferze wiedziała wszystko. Nie ma w tym nic dziwnego, trąbili o tym we wszystkich mediach na całej planecie. I wszyscy chyba, w tym kibice United, łapali się za głowy. Jak można dać tyle siana za jednego typa? I to tego, którego puścili za półdarmo kilka lat wcześniej? Odpowiedź jest prosta. Piłkarz jest wart tyle, ile klub jest w stanie za niego zapłacić . A że w Anglii problemów z kasą nie ma i nie było, a kibice wydają miliony na koszulki, to biznes się kręci. Nie trzeba jednak przychodzić jako gwiazda, by świecić jak gwiazda. Przykładem na to jest Eric Bailly – chłopak z Wybrzeża Kości Słoniowej, wychowanek Espanyolu i najlepszy obrońca Premier League.

Transfer Bailiego do United przebiegł bez większego echa. Ot zwykły gość z La Liga, ściągnięty  na samym początku okienka transferowego. Niewiele było o nim wiadomo oprócz tego, że grał w Villareal i jest reprezentantem swojego kraju. Jednak jest przykładem tego, że konsekwencja w poprawianiu swoich błędów jest receptą na sukces i pozwala wznieść się na wyższy poziom.

Eric został wypatrzony przez skautów Espanyolu w wieku 17 lat. Przez pierwsze pół roku nie był nawet zgłoszony do rozgrywek, bo nie otrzymał pozwolenia na grę w La Liga. Przez następne dwa lata ogrywał się gdzieś w rezerwach zespołu z Barcelony, by w końcu przebić się do pierwszej drużyny. Tam został zauważony przez skautów Villareal i już na 4 miesiące po debiucie w Primera Division został kupiony za 6 milionów Euro jako potencjalny następca Gabriela Paulisty . Wyszło mu to lepiej niż dobrze i kibice Żółtej Łodzi Podwodnej nie płakali długo po odejściu swojego brazylijskiego obrońcy. Z początku miał problemy z wyprowadzaniem piłki i złapał kilka głupich kartek. Jednak mimo tego, że zaliczył parę baboli, był bardzo solidnym punktem zespołu i dał po sobie poznać, że ma wielkie serce do gry. Dał o tym znać nie tylko kibicom Villareal, ale też Rafie Benitezowi, kiedy to kasował niemal każdą akcję Bale’a i Ronaldo. Przyczynił się tym do zwycięstwa nad Realem i pożegnania Beniteza z Santiago Bernabeu, a przez znaczną część spotkania grał z wybitym barkiem.

Po przejściu do United przyćmił plejadę gwiazd tego zespołu, zostając MVP w 3 z 4 spotkań, w których zagrał . Jedynym zawodnikiem, który zbierał podobne noty był Zlatan, ale jego nikomu przedstawiać nie trzeba, zaś Eric dopiero wchodzi na piłkarskie salony i jest w trakcie tworzenia swojej legendy. Pierwszy krok już zrobił. Został wybrany zawodnikiem sierpnia w Premier League.

*

Louis van Gaal zostawił po sobie opinię nieudolnego dziada , który nie bardzo wie, co robi. Tuż po mistrzostwach świata ściągnął do klubu jednych z najlepszych zawodników tych rozgrywek, na czele z Di Marią, jednak żaden z nich nie grał na takim poziomie, na jaki było go stać. Holendrowi można wiele zarzucić, jednak z całą pewnością nie można mu odebrać talentu do pracy z młodzieżą. Już wcześniej dał o tym poznać, kreując takich zawodników jak Xavi czy Iniesta. Jednak jego największą perełką będzie chyba Marcus Rashford , czyli chłopak znikąd z talentem do zdobywania bramek.

Mimo młodego wieku, Rashford jest już w pełni ukształtowanym zawodnikiem. Umie znaleźć się gdzie trzeba i strzelić ważnego gola. Strzelał gole w debiucie w KAŻDYCH rozgrywkach, w których zagrał, również w barwach narodowych . Załadował dwa gole w Lidze Europejskiej i dwa Arsenalowi w następnym meczu. A gdy wszyscy myśleli, że jego gwiazda gaśnie – znowu strzelił gola. Uratował też tyłek w zeszłą sobotę, gdy w ostatniej minucie meczu z Hull zdobył bramkę na wagę zwycięstwa.

Passa Marcusa trwa. We wczorajszym meczu reprezentacji Anglii U-21 (w którym w niej zadebiutował) załadował trzy bramki i nie tylko tworzy swoją legendę. On tworzy historię.

Bailly i Rashford są żyjącymi przykładami na to, że do wejścia na szczyt nie trzeba wcale pompować bańki medialnej. Wystarczy skupić się na sobie i skrupulatnie robić robotę, a nie przychodzić do klubu jako gwiazda. Di Maria i Schweinsteiger przychodzili jako wicemistrz i mistrz świata, jednak pierwszy koncentrował się na płaczu, że go pokopali, zaś drugi pojawił się z bebzonem a’la  Rafał Murawski i ze składu wygryzł go drewniany Fellaini.

Pojawienie się młodych, gniewnych zwiastuje nową erę Czerwonych Diabłów. Kontuzje, jakich doświadczyły w zeszłym sezonie zmusiły do rotacji w składzie i w zespole zagrali tacy zawodnicy jak Fosu - Mensah, czy Bortwick – Jackson. Włodarze United nie chcą powtórzyć błędu z Pogbą i twardo trzymają się młodych talentów. Wszyscy ci, którzy są coś warci poszli na wypożyczenie.  Byli nawet chętni na drewnianego Januzaja więc może wkrótce, zamiast ściągać kolejnego Falcao, na Old Trafford zagrają sami wychowankowie. Może pewnego dnia powspominamy The class of 2016.